''ആത്മീയ പരിണാമ ചക്രം ''

ആത്മീയ അന്വേഷകനിൽ നിന്നും പരമാർത്ഥ ജ്ഞാനത്തിലേയ്ക്കുള്ള ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മസമർപ്പണത്തെയാണ് ആത്മീയ പരിണാമ ചക്രം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.

1. പ്രാഥമിക ഘട്ടം

ക്ഷേത്രങ്ങളും ആചാരങ്ങളും ആരാധനയും വിദ്യാഭ്യാസ കാലവും എല്ലാം യഥാർത്ഥ ആത്മീയ അന്വേഷകന് പ്രാഥമികമായി അധികം അധ്വാനമില്ലാതെ ലഭിക്കുന്നതാണ് .

ഇത് നമുക്കാവശ്യമായ സാധനങ്ങൾ തൊട്ടടുത്തുള്ള ചില്ലറ കച്ചവടക്കാരനിൽ നിന്നും വാങ്ങുന്നതിന് സമാനമാണ് .

ജീവിതമെന്ന സമസ്യയുടെ ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ ഈ ഘട്ടത്തിൽ സാധ്യമല്ല . പ്രാരബ്ധങ്ങളും ദുഃഖവും വേദനയും തീവ്രമായി അനുഭവപ്പെടുന്ന കാലം കൂടിയാണിത് .

എല്ലാത്തിനെയും സംശയത്തോടെ വീക്ഷിക്കുന്ന ഒരു കാലമാണിത് . ആസക്തിയും സ്വാർത്ഥതയും ഇടുങ്ങിയ ചിന്തകളും (ഞാനാണ് ശരി എന്ന മനോഭാവം) നമ്മെത്തന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന സംഗതിയായ് അനുഭവപ്പെടുന്നു .

ജീവിത ലക്ഷ്യം വ്യക്തമല്ലാത്തതിനാൽ മനുഷ്യ ജൻമം അനാവശ്യമായി തോന്നുന്നു. ആത്മഹത്യയാണ് പരിഹാരം എന്ന ചിന്ത പോലും കടന്നു വരാവുന്ന ഒരു ഘട്ടമാണിത് . ഒരു പക്ഷെ മാനസികനില തകരാറിലാവുന്ന ഒരു ഘട്ടമാണിത് . എന്തിനും ഏതിനും മറ്റുള്ളവരുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളും സ്വന്തം ജീവിതത്തിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ അനാവശ്യ ഇടപെടലുകൾക്കും കാഴ്ചക്കാരനെ പോലെ നോക്കി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്ന ഒരു അവസ്ഥ കൂടിയാണിത് . ചുരുക്കത്തിൽ മനുഷ്യ ജൻമം അനാവശ്യമാണെന്ന് പൂർണ ബോധ്യം വരുന്നു.

2. ദ്വൈതം

അടുത്ത ഘട്ടമായാണ് അന്വേഷണം തുടങ്ങുന്നത് .

ഞാൻ ആര്?

യഥാർത്ഥ ജീവിത ലക്ഷ്യം എന്ത്? എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു . വിദ്യാഭ്യാസ കാലത്ത് വായിച്ചറിഞ്ഞ ആത്മീയ ജീവിതം സത്യമാണോ എന്നതാണ് അന്വേഷണ വിധേയമാക്കുന്നത് .

ബുദ്ധന് ലഭിച്ച ബോധോദയവും ,രത്നാകരനെന്ന കൊള്ളക്കാരനിൽ നിന്നും വാൽമീകിയെന്ന മഹാഗുരുവിലേക്കുള്ള ഒരു സാധാരണക്കാരന്റെ പരിണാമവും , നരേന്ദ്രനിൽ നിന്നും സ്വാമി വിവേകാനന്ദ നിലേക്കുള്ള ഒരു മനുഷ്യന്റെ പരിണാമവും , ഭഗവത് ഗീതാ സന്ദേശവും , പരിശുദ്ധ ബൈബിളും പരിശുദ്ധ ഖുർ ആനും യഥാർത്ഥമായും ലക്ഷ്യമാക്കുന്ന ജീവിതമാണോ തന്റെ മുന്നിൽ കാണുന്നത് എന്ന സംശയവും ആകാംക്ഷയും ഒരു മനുഷ്യനിലെ അന്വേഷകനിലെ തീപ്പൊരിയെ (Spark ) ആളിക്കത്തിച്ചു . അങ്ങനെ യഥാർത്ഥ അന്വേഷകൻ ഒരു യഥാർത്ഥ ഗുരുവിന്റെ (ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന) തത്വശാസ്ത്രങ്ങളിലും ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും ആകൃഷ്ടനാവുന്നു .

എന്നാൽ ആത്മീയ പഠനം ബന്ധുക്കളും സമൂഹവും എതിർക്കുന്ന ഒരു സംഗതിയാണെന്ന് അപ്പോഴാണ് അന്വേഷകൻ അറിയുന്നത് . ഈ പ്രതിബന്ധങ്ങളെ തകർത്താലേ ഒരു അന്വേഷകന് ഗുരുവിന് സമീപം എത്താനാവൂ .

അത്തരമൊരാളെ സമൂഹം മാനസിക രോഗിയായി ചിത്രീകരിക്കുന്നു .ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന് സമൂഹത്തെ ആത്മീയ അന്വേഷണത്തിനായി അവഗണിക്കേണ്ടി വരുന്നു . സമൂഹം ഇത്തരം അന്വേഷകർക്ക് നൽകുന്ന ഓമനപ്പേരുകളാണ് ഭീരു, വട്ടൻ, സ്വാർത്ഥൻ ,മനോരോഗി ,എന്നിവ .

ജീവിതത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമായാണ് ഈ അന്വേഷണം ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുന്നത് .

ഇനി ഈ പ്രതിബന്ധങ്ങളെല്ലാം തകർത്ത് ആത്മീയ അന്വേഷണം തുടങ്ങുമ്പോൾ ചില ആശ്രമങ്ങൾ നിഷ്കാമ കർമ്മമെന്ന പേരിൽ അന്വേഷകനെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നു . പലപ്പോഴും ഇത്തരക്കാർ ലൈംഗിക വൈകൃതങ്ങൾക്കും ഇരയാകുന്നു . ഇവിടെയാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരുക്കൻമാരുടെ പ്രസക്തി. സ്വതന്ത്രവും സ്വയംപര്യാപ്തവുമായ ഗുരുക്കൻമാരെ എങ്ങനെ കണ്ടെത്തും?

ഇത്തരം പ്രവണതകളെയെല്ലാം മറികടന്നാണ് പല അന്വേഷകരും യഥാർത്ഥ ഗുരുക്കൻമാരുടെ സമീപം എത്തുന്നത് . ഗുരു യഥാർത്ഥ സത്യം ശിഷ്യന് പല രീതിയിൽ ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ചിലപ്പോൾ ദേഷ്യപ്പെട്ടും സ്നേഹത്താലും കർക്കശക്കാരനായും സാന്ത്വനപ്പെടുത്തിയും സംരക്ഷകനായും പിതാവായും എല്ലാം ഗുരു ശിഷ്യനെ ജ്ഞാനത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു.

ഇത് നാം ഒരു മൊത്തക്കച്ചവടക്കാരനിൽ നിന്നും ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ വാങ്ങുന്നതു പോലെയാണ് .

ഗുരുവിന്റെ ആനന്ദവും വൈകാരികതയിലെ നിശ്ചല - നിസ്സംഗതയും പ്രകോപനങ്ങളിലും പ്രലോഭനങ്ങളിലും സാക്ഷിയാകുന്ന ഗുരുവിന്റെ ജീവിതരീതിയുമെല്ലാം അന്വേഷകനെ ഗുരുവിലേക്ക് ആകർഷിക്കുന്നു . ഗുരു ഒരുവന്റെ വ്യക്തിബോധവും അഹംഭാവവും ദേഹ ബോധവും ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാനുള്ള സുവർണാവസരങ്ങളാണ് ശിഷ്യന് പ്രദാനം ചെയ്യുന്നത് . എന്നാൽ ഒരു അപൂർണത യഥാർത്ഥ അന്വേഷകന് അവിടെ അനുഭവമാകുന്നു. മിക്ക അന്വേഷകരും ഗുരുവിൽ നിന്നുമുള്ള ഭാഗികമായ സന്തോഷത്തിലും ആനന്ദത്തിലും തൃപ്തനായി യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യം മറന്നു കാലം കഴിക്കുന്നു . ചില ഗുരുക്കൻമാർ ശിഷ്യനെ ആശ്രിതനായി ഉയരാൻ അനുവദിക്കാതെ കൂടെ നിർത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു .

3. മൂന്നാം ഘട്ടം

മൂന്നാം ഘട്ടത്തിലേക്ക് യഥാർത്ഥ അന്വേഷകർ എത്തിപ്പെടുന്നത് പലപ്പോഴും യാദൃശ്ചികമായ (വിശദീകരിക്കുവാൻ കഴിയാത്തത്) സംഭവങ്ങളിലൂടെയാണ് . അന്വേഷകന്റെ ബുദ്ധിയോ കർമ്മ കുശലതയോ അല്ല മൂന്നാം ഘട്ടത്തിലേക്ക് അവനെ നയിക്കുന്നത് .

നിഷ്കളങ്കമായ ഭക്തിയും നിരന്തരമായ സ്മരണയും വൈകാരികതയിലെ നിശ്ചല - നിസ്സംഗതയും മനസ്സിലാക്കി സാക്ഷാൽ മഹാബോധം തന്നെ അന്വേഷകനെ ഏറ്റെടുക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് . അങ്ങനെ അവൻ ആദ്യമായി തന്റെ സ്വന്തം ഭവനത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്ന ആത്മസംതൃപ്തി അനുഭവിക്കുന്നു .

എല്ലാ അറിവുകളും തന്നിൽത്തന്നെ ലഭ്യമാണ് എന്ന അനുഭവം . എല്ലാ ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും അവിടെ അവസാനിക്കുന്നു . മഹാബോധത്തിൽ അഥവാ പരമമായ സത്തയിൽ എത്തിച്ചേരുന്ന പരമമായ ജ്ഞാനമാണത് .

മൊത്തക്കച്ചവടക്കാരനിൽ നിന്നും ഉത്പാദകനിൽ നിന്നു തന്നെ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങുന്നതു പോലെയാണിത് . ഓരോരുത്തരിലുമുള്ള ''ഞാൻ'' എന്നും ''എന്റേത്'' എന്നും പറയുന്ന അഹംഭാവം ഇല്ലാതാവണം . ''താൻ'' നിശ്ശബ്ദനാകുമ്പോൾ വന്നു ചേരുന്ന അനുഭവമാണിത് .

സ്വയംപര്യാപ്തയുടെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും അനുഭവമാണിത് . സ്വയം സ്നേഹമായി മാറുന്ന അനുഭവമാണിത് . ഒന്നിനെയും വിമർശിക്കാതെ എല്ലാത്തിനെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്ന വിശാലതയാണിത് . ഒന്നിനെയും വിധിക്കുവാനോ കുറ്റപ്പെടുത്തുവാനോ കഴിയാത്ത ഒരവസ്ഥ . എല്ലാത്തിന്റെയും (നൻമയുടെയും തിന്മയുടെയും ) ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കുന്ന അനുഭവമാണിത് . അജ്ഞാനത്തിന്റെ "അന്ധകാരം " നീങ്ങി പരമാർത്ഥ ജ്ഞാനത്തിന്റെ "ജ്യോതി "തെളിയുന്ന അനുഭവമാണത് . വ്യക്തിബോധം പാടെ നശിക്കുന്ന അനുഭവമാണിത് . "ആത്മീയതയുടെ പൂർണ്ണതയും അപൂർണ്ണതയും അനുഭവമാകുന്നത് അവനവന്റെ ജീവിതത്തോടുള്ള സമീപനത്തിൽ നിന്നുമാണ് " … "ജാഗ്രതനുഭവങ്ങൾ സ്വപ്നസമാനം" എന്നു പറയുന്ന വേദവാക്യങ്ങൾ സ്വജീവിതത്തിൽ നടപ്പാക്കി പരിപാലിക്കണം .