ഭക്തനായ ഒരു വയസ്സന്‍ ദൈവത്തെത്തേടി കാട്ടിലൂടെ അലഞ്ഞു നടക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴതാ കാലില്ലാത്ത ഒരു കുറുക്കന്‍ ആ വഴിയില്‍ തളര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു. ഈ കുറുക്കന്‍ എങ്ങനെ ആഹാരം തേടുമെന്നായി വയസ്സന്റെ ചിന്ത. കുറുക്കന്റെ ദയനീയാവസ്ഥ അയാളെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു.

പെട്ടെന്ന് കാട്ടിലൊരു സ്വരം. അയാള്‍ പതുങ്ങി മാറിനിന്നു. ഒരു കടുവ ഒരു കൊച്ചു മാനിനെ കടിച്ചുവലിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നു. അല്പം മാംസം മാത്രം തിന്നശേഷം അതവിടെത്തന്നെയിട്ട് കടുവ കടന്നുകളയുന്നു. കുറുക്കന്‍ നിരങ്ങി, നിരങ്ങിയെത്തി വയറുനിറയെ ഇറച്ചി തിന്നുന്നു. അയാള്‍ ചിന്തിച്ചു: ദൈവത്തിന്റെ പ്ലാനും പദ്ധതികളും എത്ര മനോഹരം. താനെന്തിന് ഈ കാട്ടില്‍ അലയണം. ദൈവത്തിന്റെ മഹത്ത്വം മാത്രം ധ്യാനിച്ച് ഇവിടെ ഇരുന്നാല്‍ പോരേ? ദൈവം തനിക്കും ആഹാരം എത്തിച്ചുതരും - അദ്ദേഹം ആശിച്ചു.

അയാള്‍ അവിടെ ഇരിപ്പായി. അന്നും പിറ്റേന്നും കടന്നുപോയി. അയാള്‍ പട്ടിണിയില്‍ത്തന്നെ. ദൈവം ഭക്ഷണവുമായി ആരെയും അയാള്‍ക്കരികിലേക്ക് അയച്ചില്ല. അയാള്‍ നിരാശയോടെ ദൈവത്തോട് വിളിച്ചുചോദിച്ചു: 'എന്റെ കാര്യം അങ്ങു മറന്നുപോയോ?' അപ്പോള്‍ ഒരു അശരീരി: 'നിന്നെ ഞാന്‍ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത് അംഗവൈകല്യം സംഭവിച്ച കുറുക്കനായിട്ടല്ല. ചുണയും ചൊടിയുമുള്ള കടുവയായിട്ടാണ്.' അതായത് കൈനീട്ടാനല്ല, ദാനം ആവശ്യമായ കൈയിലേക്ക് എന്തെങ്കിലും വച്ചുകൊടുക്കാനുള്ള കഴിവാണ് ദൈവം നമ്മില്‍നിന്നൊക്കെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്.