ചെറിയ ചെറിയ ആത്മീയകഥകള്‍

താടിക്ക് തീപിടിച്ചപ്പോൾ

ഒരു സന്ന്യാസിക്ക് മൂന്ന് ശിഷ്യരുണ്ടായിരുന്നു. മൂന്നുപേരിൽ ആരാണ് വിശ്വസ്തനായ ശിഷ്യൻ? ഒരു പരീക്ഷണം നടത്തി അത് മനസ്സിലാക്കാൻ സന്ന്യാസി തീരുമാനിച്ചു. 'നിന്റെ താടിക്കും എന്റെ താടിക്കും ഒരേസമയത്ത് തീപിടിക്കുന്നു. ആരുടെ താടിയിലെ തീയണയ്ക്കാനാണ് നീ ആദ്യം ശ്രമിക്കുക?' സന്ന്യാസി ചോദിച്ചു. ആദ്യത്തെ ശിഷ്യൻ പറഞ്ഞു. 'ചുമരുണ്ടെങ്കിലല്ലേ ചിത്രംവരയ്ക്കാൻ പറ്റൂ. അതുകൊണ്ട് ആദ്യം എന്റെ താടിയിലെ തീയണച്ചശേഷം പിന്നീട് താങ്കളുടെ താടിയിലെ തീയണയ്ക്കും.' രണ്ടാമത്തെ ശിഷ്യൻ പറഞ്ഞു: 'താങ്കളുടെ താടിയിലെ തീയണയ്ക്കലാണ് എന്റെ ആദ്യത്തെ കടമയെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.' മൂന്നാമത്തെ ശിഷ്യൻ മുമ്പോട്ടുവന്ന് പറഞ്ഞു: 'ഞാൻ എന്റെ ഒരു കൈകൊണ്ട് എന്റെ താടിയിലെ തീയും മറ്റൊരു കൈയാൽ താങ്കളുടെ താടിയിലെ തീയും അണയ്ക്കും.' മൂന്നാമത്തെ ശിഷ്യനാണ് വിശ്വസ്തൻ എന്നുമനസ്സിലാക്കി സന്ന്യാസി അവനെ തന്റെ പിൻഗാമിയാക്കി. പ്രായോഗികമായി നടപ്പാക്കാൻ സാധിക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നവരെ ഒരിക്കലും വിശ്വസിക്കരുത്.

മനഃസമാധാനം നഷ്ടപ്പെടുന്നത്

''സ്വാമീ, എന്റെയടുത്ത് ധാരാളം പണമുണ്ട്. പക്ഷേ, മനഃസമാധാനമില്ല. എന്താണുകാരണം?'' പണക്കാരനായ ഒരാൾ സന്ന്യാസിയോട് ചോദിച്ചു. സന്ന്യാസി ഉത്തരമൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഒരു കുട്ടിയെ അരികിലേക്കുവിളിച്ച്, ഒരു പഴമെടുത്തുകൊടുത്തു. വലതുകൈകൊണ്ട് കുട്ടി അതുവാങ്ങി. വീണ്ടും ഒരു പഴമെടുത്തുകൊടുത്തു. കുട്ടി ഇടതുകൈ നീട്ടി വാങ്ങി. വീണ്ടും ഒരു പഴംകൂടി കൊടുത്തു. ആദ്യത്തെ രണ്ടുപഴങ്ങളെയും മാറോടുചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് മൂന്നാമത്തെ പഴം വാങ്ങാൻ കുട്ടി ശ്രമിച്ചു. പഴം താഴെവീണു. വീണപഴത്തിനെ നോക്കി കുട്ടി കരഞ്ഞു. സന്ന്യാസി പണക്കാരനോട് പറഞ്ഞു: ''രണ്ടുപഴംമാത്രം മതിയെന്ന് കുട്ടി തീരുമാനിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഇങ്ങനെ കരയേണ്ട ആവശ്യം വരുമായിരുന്നോ? മനസ്സ് തൃപ്തമായാൽ പിന്നെ ഒരു പ്രശ്നവുമുണ്ടാവില്ല. സമാധാനം കിട്ടുകയുംചെയ്യും.''

തെളിഞ്ഞ വെള്ളം

ഗംഗയുടെ തീരത്ത് ഒരു മഠമുണ്ടായിരുന്നു. തന്റെ പിൻഗാമിയെ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ മഠാധിപതി ഒരു പരീക്ഷണം നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചു. ചെറിയ ചെറിയ പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിയശേഷം മൂന്നുശിഷ്യരെ അവസാനത്തെ പരീക്ഷണത്തിനായി തിരഞ്ഞെടുത്തുരാമതീർഥൻ, കൃഷ്ണാനന്ദൻ, കേശവദാസൻ. അവരോട് നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തരായി തനിച്ചുചെന്ന് ഗംഗയിൽനിന്ന് തെളിഞ്ഞ ശുദ്ധമായ വെള്ളം കൊണ്ടുവരൂ എന്ന് മഠാധിപതി പറഞ്ഞു. മൂന്നുപേരും പോയി വെള്ളം കൊണ്ടുവന്നു. 'തെളിഞ്ഞവെള്ളം എങ്ങനെയെടുക്കാനായി' എന്ന് മഠാധിപതി ചോദിച്ചു. രാമതീർഥൻ പറഞ്ഞു: ''കൈകൊണ്ട് വെള്ളത്തെ തേവിത്തേവി ഒതുക്കി കുറച്ചുകുറച്ചായി പാത്രത്തിൽ ശേഖരിച്ചു.'' കൃഷ്ണാനന്ദൻ പറഞ്ഞു: ''പാത്രത്തിൽ വെള്ളം നിറച്ചശേഷം തുണികൊണ്ട് മൂടി അരിച്ചെടുത്തു.'' അവസാനം കേശവദാസൻ പറഞ്ഞു: ''ഗുരുവേ, പാത്രത്തെ ഗംഗയിൽ മുക്കി വെള്ളമെടുത്തശേഷം സൂര്യവെളിച്ചം തട്ടാനായി കരയിൽ വെച്ചു. എന്നിട്ട് കുറച്ചുനേരം ഗീത വായിച്ചു. വെള്ളം തെളിഞ്ഞതോടെ എടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു.'' മഠാധിപതി കേശവദാസനെ തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഗീത വായിച്ചശേഷം തെളിഞ്ഞത് വെള്ളം മാത്രമാണോ?

മൗനവും ഒരു ഭാഷയാണ്

രമണമഹർഷിയെ ദർശിക്കാൻ കശ്മീരിൽനിന്ന് ഒരു ഭക്തൻ വന്നിരുന്നു. കൂട്ടത്തിൽ വേലക്കാരനുമുണ്ടായിരുന്നു. വേലക്കാരന് കശ്മീരിഭാഷ മാത്രമേ അറിയൂ. ഒരുദിവസം രാത്രി ഹാളിൽ വെളിച്ചം കുറവായിരുന്നു. ആകെയുണ്ടായിരുന്നത് ഒരേയൊരു ലാന്തർ വിളക്കുമാത്രം. കശ്മീരിൽനിന്നുവന്ന ഭക്തന്റെ വേലക്കാരൻ രമണമഹർഷിയുടെ മുമ്പിൽ ചെന്നുനിന്ന് നമസ്കരിച്ചു. എന്നിട്ട് തനിക്കറിയാവുന്ന കശ്മീരിഭാഷയിൽ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു. കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞ് വണങ്ങിയശേഷം പോവുകയും ചെയ്തു. പിറ്റേദിവസം ഭക്തൻ മഹർഷിയോട് ചോദിച്ചു: ''താങ്കൾക്ക് കശ്മീരിഭാഷ അറിയുമോ? എന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ.'' ''നിന്റെ ഭാഷയിൽ ഒരു വാക്കുപോലും സംസാരിക്കാൻ എനിക്കറിയില്ല. നീ എന്താണ് പറയുന്നത്?'' രമണമഹർഷി ചോദിച്ചു. ''ഇന്നലെ രാത്രി എന്റെ വേലക്കാരൻ തന്റെ ഭാഷയിൽ ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം താങ്കൾ അതേഭാഷയിൽ സംസാരിച്ച് സംശയങ്ങളൊക്കെ തീർത്തതായി അവൻ പറഞ്ഞു.'' സത്യസന്ധമായ ആഗ്രഹത്തോടെ ഉത്തരം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നവർക്ക് ജ്ഞാനികളുടെ മൗനംപോലും സംസാരഭാഷയാവുമെന്നതിന് ഈ സംഭവം ഒരു ഉദാഹരണമാണ്. മൗനവും ഒരു ഭാഷയാണ്.

സ്വന്തമായിട്ടുള്ളതെന്ത്?

ആ ദേശത്തിലേക്ക് രാജ്യത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിൽനിന്നും മഹാന്മാർ വരികയും കുറച്ചുദിവസം താമസിച്ച് തിരിച്ചുപോവുകയും പതിവായിരുന്നു. അവരുടെ ഉപദേശങ്ങൾ മഹാറാണിയുടെ ചിന്തകളെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. മഹാറാണി ഒരു ജ്ഞാനിയാവുകയും ചെയ്തു. മാത്രമല്ല, രൂപം മാറാനുള്ള കഴിവും ആകാശത്തിലൂടെ പറക്കാനുള്ള സിദ്ധിയും നേടി. മഹാരാജാവ് റാണിയുടെ അടുത്തുചെന്ന് പറഞ്ഞു: ''എനിക്കും നിന്നെപ്പോലെ ജ്ഞാനിയാവണമെന്നുണ്ട്. ഉപദേശം തരൂ.'' ''താങ്കൾക്ക് ഒന്നിലും വിരക്തിവന്നിട്ടില്ല,'' റാണി പറഞ്ഞു. മഹാരാജാവ് തപസ്സിനായി കാട്ടിലേക്കുപോയി. ഒരു യുവസന്ന്യാസിനിയുടെ വേഷത്തിൽ റാണി അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുമ്പിൽ വന്നുനിന്നു. രാജാവിനത് മനസ്സിലായില്ല. ''നിന്റെ ഭാര്യ നിന്നോട് എല്ലാം ഉപേക്ഷിക്കാൻ പറഞ്ഞല്ലോ, ഉപേക്ഷിച്ചോ?'' യുവസന്ന്യാസിനി ചോദിച്ചു. 'എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു. ഇതാ ഈ ആശ്രമത്തെയും ഉപേക്ഷിക്കുന്നു' എന്നുപറഞ്ഞ് രാജാവ് ആശ്രമത്തെയും അതിലെ സാധനങ്ങളെയും അഗ്നിക്കിരയാക്കി. ''ഇതൊന്നും നിന്റെ സ്വന്തമല്ല. പ്രകൃതിയുടേതാണ്,'' സന്ന്യാസിനി പറഞ്ഞു. 'എങ്കിൽ എന്റെ ദേഹത്തെ ത്യജിക്കാം' എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ട് മഹാരാജാവ് തീയിൽ ചാടാൻ തയ്യാറെടുത്തു. ''ദേഹം നിന്റെ സ്വന്തമൊന്നുമല്ല. അതിന്റെ അവകാശികൾ പഞ്ചഭൂതങ്ങളായ ഭൂമി, ജലം, അഗ്നി, വായു, ആകാശം എന്നിവയാണ്.'' ''എങ്കിൽ എന്താണ് എന്റെ സ്വന്തം?'' ''നിന്റെ അഹങ്കാരം. അതിനെ ഉപേക്ഷിക്കുക. ഈ ലോകം നിങ്ങളുടെ കൈകളിലാണെന്ന് തോന്നുന്നത് അഹങ്കാരമുള്ളതുകൊണ്ടാണ്.'' ''ഇതാ, ഞാൻ എന്റെ അഹങ്കാരത്തെയും ഉപേക്ഷിക്കുന്നു,'' മഹാരാജാവ് പറഞ്ഞു. തന്റെ അഹങ്കാരത്തെ ഉപേക്ഷിച്ച് രാജാവ് ജ്ഞാനിയായിത്തീർന്നു.